باغچه

شعری که آیت الله بهجت در اواخر عمرشان زمزمه می کردند:

با کدام آبرویی روز شمارش باشیم؟

غصرها منتظر صبح بهارش باشیم؟

 سال ها منتظر سیصد و اندی مرد است ؛

آنقدر مرد نبودیم که یارش باشیم

 گیرم امروز به ما اذن ملاقاتی داد

مرکبی نیست که راهی دیارش باشیم

 سال ها در پی کار دل ما افتاده ،

یادمان رفت کمی در پی کارش باشیم

 ما چرا؟ خوبترین ها به فدای قدمش

حیف او نیست که ما میثم دارش باشیم؟

 اگر آمد ، خبر رفتن ما را بدهید

به گمانم که بنا نیست کنارش باشیم.

این واقعیت دارد که ما منتظر قدوم مبارک آقا هستیم. اما حقیقت این است که ما منتظر تشریف فرمایی آقا نیستیم ؛ بلکه آقا چشم به راه و منتظر « آدم » شدن ماست. به محض آدم شدن ما ، حجت تمام می شود و آقا خودشان تشریف می آورند. چقدر برای « آدم » شدن خودمان - که شرط آمدن آقاست - تلاش کرده ایم؟ همان اندازه منتظر واقعی آقا هستیم.